Born - Maastricht

Na bijna vijf maanden en een forse (in tijd) keukenverbouwing is er eindelijk weer tijd om het Pelgrimspad weer op te pakken. Ik heb de mooiste  lentedagen tot nu toe uitgekozen om op 4 maart te starten. Met de trein naar Sittard en van daar met de bus in 10 minuten naar mijn startpunt in Born. Na bijna twee uur lopen en 9 km verder sta ik weer bij het station van Sittard! Wat een 'rare' sport is dat Lange AfstandsWandelen toch. Naast dat ik via dit pad in Nederland ooit uiteindelijk in Santiago de Compostela wil aankomen, is er sinds 4 februari een nieuwe reden bijgekomen. Ik heb nl een startbewijs voor de 4Daagse van Nijmegen. Iets wat ik al vele jaren wil maar elke keer zag ik de afleveringen op tv en dacht: Oeps, alweer een 4Daagse zonder mij. Renske heeft me dit keer over de streep getrokken, ik logeer dan bij haar in Arnhem.

Tot en met Sittard loop ik alleen maar in stedelijk gebied, iets wat ik helemaal niet leuk vind. Gelukkig wijzigt dit na Sittard in landelijk en 'moerassig' gebied. Wat ik op dat moment nog niet weet is dat ik in Sittard m'n eerste en enige koffiepauze van deze drie dagen heb. Ik kom genoeg koffiezaken en cafeetjes tegen...allemaal gesloten. De Sittardse binnenstad is nog voor drie vierde deel door een aarden wal omgeven. Deze wal werd eind 16e eeuw tegen de oude stadsmuur opgebouwd omdat een aarden wal beter dan een stenen muur bestand was tegen ijzeren kogels. De route gaat langs kasteelboerderij Huis Terborgh in Schinnen. Ten tijde van de bokkenrijdersbendes deed dit kasteel onder andere dienst als schepenbank en gevangenis. Ook kom ik langs Grijzegrubben, een echt Limburgs grubbedorp. Een grubbe is een droogdal. Achter het dorp begint de steile helling naar een plateau. Deze drie dagen merk ik goed dat ik in heuvelachtig gebied ben beland. Het stijgen en dalen volgt elkaar in rap tempo op. Of zoals ooit een Schot tegen mij zei toen ik de West Highland Way liep: "Everything you go down you have to go up again". Ik moet hier vaak aan denken. Het is modderig, m'n schoenen doen goed werk. Regelmatig loop ik op/door een holle weg. Een holle weg is een erosiegeul, ontstaan door eeuwenlang gebruik door mens en vee. Ze kunnen dwars op of in de lengterichting van de dalhelling liggen. Door veelvuldig gebruik en uitspoeling na regen wordt de weg steeds verder uitgehold. Ik overnacht in Spaubeek in een huis dat op de route staat. ik hoef er nog geen meter voor om te lopen. Ik heb 19 km gelopen.

Na een goede nachtrust en ontbijt, waarbij op de achtergrond Francois Boulange Lingo presenteert (in guldens) vertrek ik dinsdagmorgen vroeg weer richting Gulpen. Nog nadenkend over mijn slaapadres loop ik een paar keer verkeerd. Zo makkelijk als ik gister liep, zo lastig gaat het nu. Wat piekeren toch met een mens kan doen. Ik loop door het natuurreservaat Kunderberg. Dit bestaat uit diverse reservaten met bos en grasland in een kalkgebied met steile hellingen en diepe dalen (letterlijk en figuurlijk)! Na 27 km ben ik in Gulpen. Ik zie niks van het oude centrum want ik slaap in een nieuwe wijk. Ik moet flink zoeken naar het adres. Dat komt door m'n eigenwijsheid want ik had de route thuis goed opgeschreven. Maar al lopend denk ik een snellere route te vinden. Niet dus. En ik ben best moe omdat het lopen vandaag niet echt lekker ging.

De volgende ochtend weer vroeg op pad naar de eindbestemming Maastricht. Gelukkig loop ik nu wel in 1 keer naar m'n startpunt want er staat me vandaag 31 km te wachten. Ik ga m'n persoonlijk record verbeteren. Maar het is nog lang niet de 4 x 40 km die ik in juli in Nijmegen moet gaan lopen. Op de top van de beboste heuvel hoog boven kasteel Schaloen bij Valkenburg sta ik voor de ronde poort in de zeventraps gevel van de Kluis. Het gebouw stamt uit 1688 en is sindsdien in gebruik als hermitage (kluis). Het werd uit mergel opgetrokken in opdracht van de Heer van kasteel Schaloen, Graaf Hoen van Cartiels. Van meet af aan is het onderkomen door een kluizenaar betrokken om er zijn dagen in gebed en versterving te slijten. Aan de voet van de berg staan De Drie Beeldjes. Aan de oorspronkelijke bouw van de beeldengroep in 1739 is een legende verbonden, het verhaal van de boze geest Ruprecht, die in de bossen van Schaloen rondzwierf. Als de kasteelheer wilde uitrijden werden de paarden voor zijn wagen wild en schichtig. Niemand was in staat de dieren te bewegen om over de Geulbrug te lopen. Op advies van de kluizenaar liet de heer de Calvariegroep oprichten. Vanaf dat moment was de kracht van de boze geest gebroken en stapten de paarden rustig over de brug. In Wijlre loop ik langs de Brand Brouwerij. De eerste vermeldingen van een brouwerij op deze plek dateren uit 1340 en daarmee mag Brand zich de oudste brouwerij van Nederland noemen. Men gebruikt water uit eigen bron dat van ruim 70 meter diepte wordt opgepompt. Ik loop grote stukken langs de Geul. Het riviertje heeft op veel plaatsen het karakter van een bergbeek. Het water stroomt behoorlijk snel vanwege het grote verval: 240 meter hoogteverschil op de 58 km tussen bron en monding. Op veel plaatsen wordt de steile oever door de sterke stroom ondergraven waardoor de ruime bochten in de rivier steeds wijder worden. Ik zie veel roofvogels maar die willen  niet op de foto. Ook zie ik mijn eerste vlinder van dit jaar. En na een heel makkelijk lopende dag, ondanks de 31 km., kom ik aan in Maastricht. De huidige St. Servaasbrug uit 1280 ligt iets ten noorden van de plek waar al in de Romeinse tijd een houten brug over de Maas heeft gelegen. Maastricht of 'Mosa Trajectum' lag op het kruispunt van de Romeinse wegen Keulen-Boulogne en Nijmegen-Trier. Het is prachtig weer en de terassen zitten vol. Ik besluit direct de trein te pakken want als ik eenmaal ga zitten in het zonnetje dan heb ik geen zin meer om overeind te komen.  Deze drie dagen heb ik 77 km gelopen, wat het totaal van mijn Pelgrimspad op 456 km brengt.

Ik ga nog niet verder met de weg naar Santiago de Compostela. Binnenkort start ik in Pieterburen met het Pieterpad.