Hardinxveld Giessendam - Heusden

Maandag 13 augustus start ik met de eerste tweedaagse etappe. Ik loop nu te ver van huis om 's avonds weer terug te gaan. Met de auto rij ik naar Heusden, de eindbestemming van morgen. Vandaar met bus 135 en 121 naar Gorinchem en verder met de sprinter naar Hardinxveld Giessendam. Onderweg zie ik staan: Brakel 5 km. Tja, daar ga ik straks 5-6 uur over lopen. Bij het busstation vraag ik de chauffeur van 135 waar bus 121 stopt. "U kunt gewoon blijven zitten, ik ben ook 121, ik rij zo door". Grappig, Nederland op z'n smalst.

Om 13.20 begin ik te lopen terug langs de spoorlijn waarover ik net reed. Dat zijn van die momenten waarop ik denk: waar ben ik ook alweer mee bezig? Lopen is niet het enige antwoord. Al lopende krijg ik de wonderlijkste invallen, ik loop vaak te tellen (waarom? Geen idee), het is heerlijk om te lopen en na heel veel buitenlandse reizen ervaar ik nu hoeveel mooie plekken Nederland heeft. En dan moet, denk ik, het mooiste gedeelte van de tocht in Nederland nog komen in Brabant en Limburg. En zoals good old Oma Visser vroeger altijd al zei: "Neem je hoed op en wandel". Geen idee wat ze daarmee bedoelde maar ik moet er nu aan denken.

Vanaf de rivierdijk van Boven Hardinxveld is de splitsing te zien van Boven-Merwede in Beneden-Merwede (smaller) en de nieuwe Merwede. De nieuwe Merwede is onderdeel van de vaarroute Antwerpen-Duitsland. Over de Beneden-Merwede gaat de binnenscheepvaart naar Dordrecht en Rotterdam. Ik loop door een prachtig natuurgebied bij Gorinchem, De Avelingen. Het is buitendijks land dat voor de Afsluiting van het Haringvliet regelmatig onder water liep. Het is onder invloed van eb en vloed opgeslibd. De helft is begraasd grasland, de rest is riet en verwilderd bos. De grienden die hier eens waren heeft men laten verwilderen.

Midden in de vestingstad Gorinchem staat de gotische Sint Janstoren. Wanneer ik op de stadswallen loop kan ik hem net zien tussen de huizen door. De fundering van de toren is gebouwd op dierenhuiden. Dit had tot gevolg dat de toren al tijdens de bouw ging verzakken. Men heeft dit gecorrigeerd, maar nog steeds heeft de toren een knik (heb ik niet kunnen ontdekken). De Sint Janskerk, in 1844 afgebroken en weer opgebouwd, werd na de Beeldenstorm aan de Calvinisten overgedragen. Voor die tijd werd hier de heilige Apollinaris vereerd. Deze heilige werd aangeroepen tegen de vallende ziekte.

Met het veer steek ik over van Gorinchem naar Woudrichem. Al wachtend op de kade ontmoet ik een leuke knul uit Castricum. Hij is de eerste pelgrim die ik ontmoet. Op de pont zetten we ons gesprek vol aanknopingspunten voort en ook op de kade in Woudrichem praten we nog door over: yoga, shiatsu, pelgrimage, de route, z'n zwangere vriendin, de hectische wereld etc. Hij vraagt mij wat mijn thema is. Eigenlijk is dat: 'Het kan wel'! Slaat op deze pelgrimage, jarenlang had ik allerlei argumenten waarom het niet kon, maar ook op het leven: zo vaak heb ik me laten leiden door wat anderen er wel van vonden of door wat anderen vonden dat goed voor mij was. En dat zegt meer over mij dan over de anderen. Deze pelgrimage gaat mij hopelijk helpen te ontdekken wat ik zelf eigenlijk wil, wat er mogelijk is en hoe ik dat vervolgens ga doen. (Pfff, wat een ontboezeming, hier hou ik het even bij). We nemen afscheid, hij gaat naar de camping en ik heb nog zo'n 10 km voor de boeg, het is inmiddels 16.45 uur.

De Water- of Gevangenpoort is een restant van Middeleeuwse vestingwerken. in de 19e eeuw deed de vesting samen met Gorinchem en Loevestein dienst als bolwerk in de Nieuwe Hollandse Waterlinie.

Ik ben aanbeland in de Bommelerwaard, aan alle kanten omgeven door dijken die in de strijd tegen het water alsmaar zijn verhoogd. Tot in de 20e eeuw leefden de inwoners van dit rivierenland in isolement. De loop van de rivieren in deze streek is sinds het begin van onze jaartelling herhaaldelijk verlegd. Aan het begin van de middeleeuwen stroomde de Maas bij Heusden westwaarts. In de 14e eeuw haakte de rivier aan op de Waal. Einde 19e eeuw werd besloten om Maas en Waal definitief van elkaar te scheiden. Wanneer een dijk doorbrak kolkte het onbeteugelde water de bodem vlak achter de dijk uit. De uitgekolkte kom vulde zich met water en werd gelaten voor wat het was. Zulke 'wielen' zijn overal in de Bommelerwaard te vinden, met de Meidijkse Wielen, langs de route, als grootste. Het valt mij op dat de schapen hier veel relaxter zijn dan in Zuid Holland. Daar schoten ze weg als ik aan kwam lopen, nu blijven ze rustig liggen herkauwen.

Om een uur of zes zit ik er helemaal doorheen. Ik ben hartstikke moe en moet zeker nog vijf kilometer doorlopen voor ik bij mijn slaapplek ben. Ik krijg ook last van m'n linkerbeen en -knie. Na een tijdje van het prachtige zicht op de Waal te hebben genoten en de eigenares van de B&B een sms gestuurd te hebben dat ik later kom, raap ik alle moed samen (duurt even want er was niet veel meer) en stap op. Hartstikke moe en misselijk arriveer ik na 24 km. om 19.15 in Brakel.

De volgende ochtend ben ik weer fris en fruitig en start ik om 08.15. Er hangt nog een nevel over de weilanden en de Waal, prachtig! Na Aalst loop ik een tijd op de mooie Eendenkade naast de Drielse Wetering. Deze gegraven wetering ligt er al sinds 1320. Ik zie veel kleine padden en uit het niets schieten er drie patrijzen uit het riet weg. Ik weet niet wie er harder schrok: zij of ik. Nederhemert bestaat uit Noord en Zuid, Nederhemert-Zuid wordt plaatselijk het 'eiland' genoemd door de ligging tussen de Afgedamde en de Bergsche Maas. Het mini-dorpje telt 45 inwoners en bestaat uit een paar boerderijen, een speeltuin en een kasteel. Langs een industriegebied en af en toe een druppel regen loop ik richting Heusden. Ik loop er monter bij, geen idee waarom het vandaag zoveel beter gaat dan gister. Een menselijk lichaam is een onbegrijpelijk iets. Of is het mentaal?

De stadswallen en versterkte bolwerken van Heusden lagen tot de 19e eeuw pal aan de Maas, met daartussen de Veer- of Waterpoort. Op de wallen staan 3 standerdmolens: de Wielmolen, de Walmolen en de Havenmolen. Aan het Burchtplein stond tot 1680 Kasteel Heusden. Het kasteel ontplofte toen de burchttoren, tevens kruittoren door de bliksem werd getroffen. Na 21 km ben ik weer terug bij de auto. Totaal tot nu 166 km. Het was deze dagen prima wandelweer, wel warm (28-29*).