Weert - Born

Om 12.30 uur was ik met bus-trein-bus in Weert om mijn tocht te vervolgen. Niet dat ik nu elke keer een thema heb, maar deze keer bleek duidelijk dat het thema Loslaten (met een hoofdletter L) was. Ik zou vandaag 22 km lopen naar Hunsel, daar de bus pakken naar m'n slaapadres en dan morgen terug naar Hunsel en van daar 28 km naar Born. Onderweg vanmorgen bedacht ik dat als ik nu heel snel zou lopen------ ik 25 km kon halen naar Ittervoort----daar de bus pakken---dan was ik korter onderweg met de bus----vandaag en morgen----maar dan moest ik vandaag m'n gemiddelde afstand per uur verhogen----van 4 naar 5 km-----en dan zou ik morgen eerder thuis zijn----en dan zou ik---en dan zou ik-----. Dus ik versnel mijn pas en neem nauwelijks tijd om foto's te maken. Voor het eerst deze tocht draag ik een horloge, ik 'moet' immers de tijd bijhouden! Continu loop ik te rekenen of ik het wel ga halen. Het is eigenlijk heerlijk weer maar ik gun me geen tijd om m'n jas uit te trekken. lopen, lopen, lopen. Is dit leuk? Om kwart over drie, als ik eindelijk m'n jas uittrek en een boterham durf te nemen met een slok drinken, realiseer ik me dat ik al drie keer flink fout gelopen ben en dat ik mezelf helemaal over de kop loop. M'n horloge hou ik nog wel om, maar ik ga terug naar het normale tempo. Dan morgen maar meer lopen. Maar m'n denken kan ik nog niet uitschakelen. Als ik nu morgen 2,5 km smokkel-----en gewoon wel in Ittervoort start i.p.v. in Hunsel? Wie weet dat nou? Ben ik toch eerder thuis-----maar waarom dan? Ik wil het wel maar het voelt absoluut niet goed. En zo loop ik deze dag meer te denken en te berekenen dan dat ik van de route geniet.

Tussen Weert en Tungelroy liggen de Tungelerwallen waar aan de voet hiervan door de Duitsers in 1943 een barakkenkamp werd gebouwd. In 1950 werden hier veertig gezinnen van gerepatrieerde KNIL-militairen ondergebracht, waardoor de plek bekend werd als 'Ambonezenkamp'. In 1969 trokken de laatste gezinnen weg. Rond 1870 werd in Tungelroy de Sint Annamolen gebouwd. De molen is een ronde bovenkruier op belt. Het mechaniek binnen in de molen is nog geheel van hout. Door haar fraaie ligging heeft de molen grote landschappelijke waarde. Direct achter de brug over de Tungelroyse beek ligt de visvijver in het Heijkersbroek. Dit gebied is vanaf 1939 als werkverschaffingsproject ontgonnen en drooggelegd. Het werk werd grotendeels verricht door arbeiders uit Rotterdam en omgeving.

In de streek tussen Ell en Hunsel liggen veel vluchtschansen, ontstaan in de 16e eeuw. Dit was een plek waar inwoners zich in roerige tijden met hun vee en have konden terugtrekken. Tijdens de Tachtigjarige oorlog trok veel krijgsvolk al rovend en moordend door de omgeving.

Ik loop dus tot Hunsel, het oorspronkelijke plan en haal ruim op tijd de laatste buurtbus naar Grathem waar ik logeer. Ik ben er nog steeds niet uit wat ik morgen zal doen: met de bus terug naar Hunsel gaat me ruim een uur kosten en naar Ittervoort maar een kwartier, maar dan loop ik de tussenliggende 2,5 km niet.....ik heb nu al schuldgevoel. 

Aangekomen op mijn logeeradres blijkt de heer des huizes al een uitdraai gemaakt te hebben hoe laat de bussen morgenvroeg rijden richting.....Hunsel. Het is nl schoolvakantie, dus de tijden zijn aangepast. Wanneer ik ga slapen ben ik er nog niet uit. Maar.................de volgende morgen is de oplossing voor mij al bedacht: ik word met de auto naar mijn startplaats gebracht in Hunsel. Zo sla ik twee vliegen in 1 klap: ik loop de volledige route en ik ontloop mijn uur extra reistijd! Les van deze twee dagen, die ook zo vaak in het dagelijks leven geldt: Laat het dan ook los! De oplossing komt echt wel!

's Avonds heb ik, op advies van de vrouw des huizes, door het gastenboek gebladerd. Deze mensen hebben de gewoonte om van de loge's een foto te maken en die bij het geschrevene te plakken. Verbaasd zie ik dat augustus jl. hier een oud collega van mij ook heeft gelogeerd. Toeval bestaat niet.

Ik heb me erg verheugd om door Thorn te lopen. Zeker dertig jaar geleden was ik er voor het eerst en het laatst en ik vond het witte stadje toen erg leuk. Nu loop ik er in de stromende regen. Wit is het stadje nog wel, maar echt ervan genieten doe ik niet. Ik ben meer bezig met hoe hou ik alles droog en maak ik toch een paar foto's. Op dit vroege tijdstip zijn er al veel restaurantjes open maar ik heb nu nog geen trek in koffie. Dat dat betekent dat ik vandaag tot twee uur niks meer tegenkom dat open is, weet ik dan nog niet.

Het witte stadje Thorn was tot de Franse revolutie een miniatuurvorstendom met de plaatselijke benedictessenabdij als machtshebber. Thorn was in die tijd een feministisch bolwerk van de eerste orde. De abdij was bestemd voor vrouwelijke leden van adellijke geslachten. Aan het hoofd stond een abdis. De stiftdames van rijke komaf woonden in hun eigen huizen. Ze bezaten persoonlijke eigendommen en kochten huizen, landerijen en boomgaarden, waarover zij vrij konden beschikken. De macht van Thorn in de omgeving was daarmee aanzienlijk.

Inmiddels aangekomen in Belgie waar ik vandaag een groot deel van de route doorheen loop. Ophoven en Geistingen hoorden tijdens de reformatie bij het neutrale Prinsdom Luik. Willem van Oranje voerde hier zijn verschrikkelijke 'Maasveldtochten' uit, met ongekende gruwelen voor de bevolking. Dit werd het begin van de Tachtigjarige oorlog.

De afgelopen vijfenzeventig jaar heeft de Maas tussen Roermond en Sittard een enorme gedaanteverandering ondergaan. Het begon met de kanalisatie. Evenwijdig aan de rivier werd in 1935 ten behoeve van de scheepvaart het Julianakanaal aangelegd waarin de drie sluizen een hoogteverschil van 23 meter overbruggen. De Grensmaas veranderde in een diepe stroomgeul. Vanaf de jaren zestig van de vorige eeuw werd op grote schaal langs de Maas grind gewonnen. Dit had grote gevolgen voor het landschap. Diep uitgegraven plassen maakten het land tot een gatenkaas. De wegen- en padenstructuur gingen compleet op zijn kop. Inmiddels beslaan de plassen ruim 3.000 ha., meer dan alle Friese meren samen. Alle plassen staan in verbinding met de Maas. De Grensmaas, tussen Maaseik en Maastricht wordt niet voor niets zo genoemd. De rivier ligt precies op de grens tussen Nederland en Belgie, die in 1839 tot stand kwam. Het weer was gister prima en vandaag had ik in de ochtend veel regen, 's middags was het droog. Ik liep 22 en 28 km waarmee het totaal op 379 km komt.